Urządzenia z dyrektywą ATEX i kontrola dostępu w strefach zagrożenia wybuchem

Gdzie może występować zagrożenie wybuchem?

Istnieje szereg obiektów przemysłowych oraz budynków i instalacji, w których występuje ryzyko wybuchu ze względu na nagromadzenie substancji palnych w postaci cieczy, gazów, pyłów, par i mgieł. Takie obiekty można spotkać niemal w każdym mieście i regionie. Zalicza się do nich między innymi: stacje benzynowe, bazy paliwowe, rafinerie, gazownie, zakłady chemiczne oraz farmaceutyczne, zakłady przemysłu nawozowego, zakłady przetwórstwa drzewnego, zakłady spożywcze, cukrownie, kopalnie, platformy wiertnicze, cementownie, silosy zbożowe, składowiska niebezpiecznych odpadów, sieci przesyłowe itp.

Czym jest dyrektywa ATEX?

Dyrektywa ATEX określa podstawowe wymagania, które musi spełniać dane urządzenie, aby mogło zostać zamontowane w strefach zagrożenia wybuchem. Jej nazwa pochodzi od pierwszych liter słów Atmosphères Explosibles (ATEX).

Jakie parametry uwzględnia dyrektywa ATEX?

Obowiązująca obecnie dyrektywa ATEX wymaga, aby produkt posiadał nadane przez producenta oznakowanie CE. Ponadto dyrektywa uwzględnia następujące parametry: numer identyfikacyjny jednostki certyfikującej, symbol wykonania przeciwwybuchowego, grupa wybuchowości, kategoria urządzenia, rodzaj ochrony przeciwwybuchowej, podgrupa wybuchowości, klasa temperatur oraz poziom zabezpieczenia urządzenia.

Klasyfikacja stref zagrożonych wybuchem

W załączniku do dyrektywy ATEX znajduje się klasyfikacja stref zagrożenia wybuchem, w której wyróżnione zostały dwie strefy. W pierwszej (strefa G) powietrze miesza się z gazami, cieczami oraz oparami cieczy, a w drugiej (strefa D) powietrze miesza się z palnymi pyłami.

Klasyfikacja urządzeń przeciwwybuchowych

Z kolei wśród urządzeń przeciwwybuchowych wyróżniono trzy grupy:

• urządzenia przeznaczone do pracy w podziemiach kopalnianych oraz w naziemnych częściach kopalń zagrożonych wybuchem (grupa I),
• urządzenia przeznaczone do pracy w obszarach zagrożonych wybuchem gazów, par, mgieł (grupa II)
• urządzenia przeznaczone do pracy obszarach zagrożonych pyłem palnym (grupa III).     

Zabezpieczenia mechaniczne z dyrektywą ATEX

Do klasyfikacji zabezpieczeń mechanicznych urządzeń stosowanych w strefach zagrożonych wybuchem stosuje się klasyfikację IP oraz klasyfikację IK. Odnoszą się one zarówno do odporności, jak i szczelności obudowy. W klasyfikacji IP pierwsza cyfra określa odporność obudowy na przedostawanie się ciał stałych do wewnątrz, a druga cyfra definiuje wodoszczelność obudowy. Z kolei klasyfikacja IK odnosi się do ochrony obudowy przed uderzeniami mechanicznymi (tzw. udarami).  

Jak badane są mechatroniczne wkładki F9000?

Obudowa kluczy mechatronicznych posiada zgodność klasą IP65 oraz z klasą IK08. Z kolei obudowa wkładek mechatronicznych F9000 została przebadana na zgodność z klasą IP66, IP67, IP68 oraz IP69. Zgodność z klasą IP69 oznacza, że po trzech minutach lania wody z odległości 150 mm (objętość wody 16 l/min., ciśnienie wody 10 MPa, temperatura wody +80°C) żadna kropla nie przedostała się do wewnątrz wkładki i działało ona w prawidłowy sposób po zakończeniu testu. 

W jaki sposób wkładki i klucze z dyrektywą ATEX chronią przed wybuchem?

Po umieszczeniu mechatronicznego klucza F9000 we wkładce dostarcza on jej zasilanie i przesyła informacje przy wykorzystaniu technologii indukcyjnej. Oznacza to, że pomiędzy kluczem, a wkładką nie przepływa prąd, a więc nie ma możliwości pojawienia się łuku elektrycznego czy iskry, co potencjalnie mogłoby skutkować katastrofalnym wybuchem. Technologia indukcyjna wyklucza również konieczność doprowadzenia do wkładki zasilania z sieci energetycznej. Dzięki temu wkładka F9000 może być montowana nawet w obiektach położonych w szczerym polu z dala od potencjalnych źródeł zasilania. 

Zainteresował Cię ten temat? Dowiedz się więcej na temat urządzeń kontroli dostępu stosowanych w strefach zagrożenia wybuchem.